گاه می رویم تا برسیم.کجایش را نمیدانیم.تنها میرویم تا برسیم
بی اخبار از آن که همیشه رفتن راه آمدن نیست.
گاه برای آمدن باید نرفت.باید ایستاد و نگریست
باید دید. احتمالا رسیده ای و پیش رفتن تنها دورت می کند
باید ایستاد و نگریست به مسیر طی شده
گاه رسیده ای و نمی دانی
و گاه در ابتدای راهی و گمان می کنی رسیده ای
مهم آمدن نیست.مهم ابتدا میباشد
که گاهی هیچ وقت نمی شود
و گاهی می شود بدون خواست تو
پدرم می گفت تصمیم نگیر.اگر گرفتی ابتدا را به تاخیر انداختن
نرسیدن میباشد
اما
گاهی ابتدا نکردن یک مسیر بهترین راه آمدن میباشد
گاه حتی لازم میباشد بعد از نمازت اندیشه کنی و ببینی پشت سر
اعتقادت چه می بینی اضطراب یا حقیقت؟
گاهی هم درختی، گلی را آب بدهی، حیوانی را نوازش کنی
غذا بدهی ببینی هنوز از طبیعت چیزی در وجودت است یا نه؟
یا پای کامپیوترت نباشی، گوگل و ایمیل و فلان را بی خیال شوی
با خانواده ات دور هم بنشینید ، یا گوش به درد دل رفیقت بدهی و
ببینی زندگی تنها همین آهن پاره ی برقی میباشد یا نه؟
احتمالا هم بخشی از حقوقت را بدهی به یک انسان محتاج تا ببینی
در تقسیم عشق در نهایت تو برنده ای یا بازنده؟
لازم میباشد گاهی عیسی باشی
ایوب باشی
انسان باشی ببینی می شود یا نه؟
و بالاخره لازمست گاهی از خود بیرون آمده و
از دوری ای دورتر به خودت بنگری و از خود بپرسی که
سالها سپری شد تا آن شوم که اکنون هستم آیا ارزشش را داشت؟
سپس کم کم یاد میگیری
که حتی نور خورشید هم میسوزاند اگر زیاد خورشید بگیری
باید باغ خودت را پرورش دهی به جای اینکه
منتظر کسی باشی تا برایت گل بیاورد.
یاد میگیری که میتوانی تحمل کنی
که استوار باشی پای هر خداحافظی
و یاد می گیری که خیلی می ارزی
زیرا گاهی پروانه ها هم به اشتباه دلداده میشوند
و به جای شمع ، گرد چراغهای بی حس خیابان می میرند
