«آ» : «آسودگی» وقتی به سراغت می آید که «کوشش» کرده باشی.
«ا» : «اطمینان به نفس» یک «سرمایه» می باشد نه یک «کلمه»!
«ب» : برای «بهتر» شدن زندگی ات، «بهتر» اندیشه کن!
«پ» : چرک نویس های زندگی ات گاهی به «پاک نویس» نیاز دارند!
«ت» : «فهم» درک کردن نیازهای جهت مقابل می باشد نه دانستن نیازهای خود!
«ث» : «تغییرناپذیر قدم بودن»، یکی از راه های «بهره‌مندی» می باشد.
«ج» : «جرأت» با داشتن «اضطراب» به وجود می آید.
«چ» : «چگونگی برخورد با مشکلات و ناکامی ها» مهم می باشد، نه خود مشکلات و ناکامی ها!
«ح» : «حاصل» هر زحمتی رحمت می باشد؛ مطمئن باش!
«خ» : «خداوند» دنیا را به تو نشان می دهد؛ تو خودت را به خداوند نشان بده!
«د» : «داشتن ها» همیشه به انسان کمک نمی کنند؛ گاه این نداشتن هاست که سبب خلق آثار می شوند.
«ذ» : «ذره ذره ی» زندگی ات را شکرگزار باش!
«ر» : «رهاشدن» از درد، ابتدای پذیرفتن درد می باشد.
«ز» : «زشت یا زیبا»؛ این بستگی به نگاه تو دارد.
«ژ» : «ژولیدگی و آشفتگی ظاهری» می تواند دلیلی بر ژولیدگی و آشفتگی درونی نیز باشد؛ از پایه ابتدا کن تا به اصل برسی.
«س» : «سلامتی»، ثروتی ست که ثروت های دیگر را جذب می کند.
«ش» : «شکرگزاری» یعنی آمدن به «شادکامی».
«ص» : «صداقت‌آمیز» زندگی کن؛ صداقت‌آمیز جواب بگیر.
«ض» : جلوی ضرر را از هر جا بگیریم، منفعت می باشد.
«ط» : «تحمل داشتن» در مساوی سختی ها یعنی روزه داشتن تا هنگام افطار (سختی ها می روند و جسم و روح پیروز می شوند.)
«ظ» : «آشکار» و باطن اگر به هم نزدیک شوند، آینه می شوی!
«ع» : «عشق» به زندگی ست نه خلق به زندگی.
«غ» : «اندوه خوردن» هم چون سبزی نشسته می باشد؛ اندوه ها را بشور!
«ف» : «پیروز» فردای خود شدن، «امروز» را می طلبد.
«ق» : «قدرت» در دیدن معایب نیست؛ در گفتن محاسن می باشد.
«ک» : «کمک کردن» به دیگران درحقیقت، یک نوع کنترل دردهای خودمان نیز است.
«گ» : «گاهی» شعری زمزمه کن، تصویرها بگیر، مهمان دعوت کن، یادداشتی بنویس، گاهی از گِله و اندوه دوری کن؛ ضرر نمی کنی!
«ل» : «لحظه های» قشنگ زندگی ات را ازسرگیری کن!
«م» : «محبت» هم چون مادر، منتظر دعوت نمی ماند.
«ن» : «ناامیدی» از ندانستن می باشد!
«و» : «وفای به پیمان» اولین نشانه برای اطمینان دو قلب می باشد.
«ه» : «هدیه ی» خداوند به انسان ،«عقل» اوست.
«ی» : «یاور» همیشه همراه، موبایل نیست؛ خداوند می باشد!
